Söfnun og meðferð túnfífils

Túnfíflar [Taraxacum spp.]

Lýsing: Algengir um allt land, mest á láglendi, og afar auðþekktir. Blómin stórar gular körfur efst á víðum holum legg og hvirfing af fagurgrænum flipóttum blöðum í kring. Allur fífillinn er nýtanlegur til matar. Blöðin má nóta í salötm eða gera af þeim seyði, blómin má steikja eða gera af þeim vín. Hér verður aðeins fjallað um ræturnar.

Árstími: Maí eða september-október.

Tínsla: Túnfíflar vaxa oft í miklu magni í þéttbýli. Þótt þeir séu aðgengilegir þar er jafn óheppilegt að taka þá nálægt mannabústöðum og aðrar jurtir vegna hættu á að þeir séu mengaðir af skordýraeitri, bifreiðaútblæstri og fleiru.
Rót fífilsins er löng stólparót og er efsti hluti hennar tiltölulega sver, eða um 5-10 mm í þvermál. Rótina þarf að stinga upp með löngu hnífsblaði, eða grannri skóflu. Ræturnar eru seigar að slíta og því auðveldara að skera rótina sundur um 10 cm niðri í moldinni með áhaldinu sem notað er. Til þess að skilja ekki eftir sár í jarðveginum nægir að þrýsta með fætinum að holunni, sárið lokast á fáum dögum.

Meðferð: Blöð og stöngull eru skorin frá rótinni. Stök rótarhár slitin burtu og ræturnar þvegnar í köldu rennandi vatni. Stórar rætur er gott að kljúfa.

Þurrkast best hengdar á þráð, á það við um flestar rætur.

Ljósmynd: Túnfíflar, Guðrún Tryggvadóttir ©Náttúran.is.