Hvít fata, svört fata

Þegar arfi og annað illgresi, sem bóndi minn kallar réttilega harðgresi, er reytt upp getur sumt af því farið í safnhauginn en annað ekki. Allt illgresi sem ekki er búið að mynda fræ eða fjölgar sér með rótum á vitaskuld að fara í safnhauginn. Sumt af hinu getur farið djúpt undir tré, sem verið er að planta, og rotnað þar eða það má bera það í óræktarflög. Sýktar jurtir og erfitt illgresi eins og njólafræ fer þó beint á ruslahauginn. Endalaust var ég að rugla saman hvað væri vinsamlegt harðgresi og ætti að fara með sinni dýrmætu orku og viðloðandi gróðurmold í alvörusafnhauginn og hvað væri óæskilegt, svo sem fífla- og skriðsóleyjarrætur, húsapuntsrætur, elftingarrætur og fræberandi krossfífill.

Þegar ég hafði hlaupið í skyndi inn frá reytingu og kom út tveimur dögum eða viku seinna var ómögulegt að muna hvað var hvað. Svo datt ég niður á gott ráð. Hafði með mér tvær fötur, ljósa fötu undir harðgresi, sem átti að fara í góða safnhauginn, og svarta fötu undir það sem alls ekki átti að fara aftur í matjurtagarðinn, en mátti hugsanlega nota til uppgræðslu. Eftir að ég fann þetta ráð máttu föturnar gleymast úti og enginn vandi að henda reiður á hvað var hvað. Best er að gera gat á fötubotnana með bor, hníf eða nagla. Þá skiptir ekki máli þótt þær bíði, rigningarvatnið lekur niður og innihaldið verður stundum að mold í fötunni og ekkert fer til spillis eða fúlnar.

Úr Ætigarðinum - handbók grasnytjungsins, eftir Hildi Hákonardóttur. Bókin er fáanleg hér á Náttúrumarkaðinum.
Grafík: Hvít fata, svört fata, Guðrún Tryggvadóttir og Signý Kolbeinsdóttir.